Uitreiking Glazen Globe

Het is 8 oktober, de dag van de Glazen Globe. De prijsuitreiking voor het beste aardrijkskundige jeugdboek van de afgelopen twee jaar. Een feestelijke dag, want ik krijg hem uitgereikt voor De boom met de bittere bladeren.

Er hangt een dichte mist over Nederland wanneer ik in de trein stap. De wattendeken belemmert me het zicht. Toepasselijk, bedenkt de schrijver in mij. Ik heb geen flauw idee hoe het voelt om een prijs in ontvangst te nemen.

In Winterswijk is de lucht weer opgeklaard. Ik wandel naar de middelbare school Schaersvoorde, de plek die het KNAG[1] heeft uitverkoren. Een jurylid van de Glazen Globe geeft hier aardrijkskunde en Nederlands.

Op de school is het druk. Binnen enkele minuten maak ik kennis met twee juryleden van de Glazen Globe[2], het locatiehoofd van Schaersvoorde, de voorzitter van het KNAG, een journalist van Achterhoek Nieuws en de afgevaardigde wethouder van Winterswijk.

Terwijl ik probeer al deze mensen te plaatsen, zet ik de spullen voor mijn presentatie klaar. In de ruimte naast de hal staan tachtig stoelen opgesteld, netjes gescheiden door een middenlijn. Mijn PowerPoint prijkt al op het digibord.

Dan druppelen de kinderen binnen. Ze zitten in klas 1 en 2 van het vmbo, havo en vwo, en hebben afgelopen week via hun docent aardrijkskunde kennis gemaakt met De boom met de bittere bladeren. Ze weten waar het verhaal over gaat, en hebben er stukjes uit voorgelezen.

Nadat ik de Glazen Globe plechtig in ontvangst heb genomen (hij is werkelijk prachtig!) stort ik me op mijn korte activiteit. Aan de hand van mijn foto’s op het digibord neem ik de kinderen mee op een flitsbezoek aan Afrika. Hoe ben ik in Rwanda terecht gekomen? Wat inspireerde mij om dit verhaal te schrijven?

Daarna nodig ik ze uit voor De boom met de bittere bladeren battle. De groepen links en rechts van de middenlijn nemen het tegen elkaar op. Bij het deel over Rwandese cultuur zijn ze nog redelijk rustig, maar bij de Spotify Playlist gaan ze goed los.

Zoveel enthousiasme maakt me blij. Dat de kinderen ook goed hebben geluisterd, blijkt uit hun vragen. Waarom wilde ik over Afrika schrijven? Hoe lang deed ik over dit boek? Waarom wilden ze de Tutsi’s vermoorden? Waarom willen Rwandezen liever niet over de genocide praten? Heb ik het boek al aan mijn Rwandese vrienden gegeven?

Een jongen vindt het zo sneu dat ik na vijf bezoeken aan Rwanda nog nooit de berggorilla’s heb gezien,[3] dat hij ter plekke een oplossing bedenkt. ‘Kunnen je Rwandese vrienden je daar dan niet naartoe brengen?’

De tijd is op, maar de vragen nog niet. Tevreden sluit ik af. ‘Jij kan verhalen vertellen,’ merkt de voorzitter van het KNAG op wanneer de kinderen zijn vertrokken. ‘Je hebt echt iets in ze losgemaakt.’

Nogmaals bekijk ik de globe. In het voetstuk staat een tekst gegraveerd. De boom met de bittere bladeren door Ruth Erica, winnaar Glazen Globe 2021 voor het beste aardrijkskundige jeugdboek. Wat bijzonder, deze prijs bestaat al sinds 1986.

Ineens schiet me te binnen waarom ze destijds voor glas moeten hebben gekozen. In een glazen bol kan je de toekomst zien! Met een vleugje verbeeldingskracht dan wel, maar daaraan hebben de meeste schrijvers gelukkig geen gebrek.

---

[1] Koninklijk Nederlands Aardrijkskundig Genootschap. De uitreiker van de Glazen Globe.

[2] De jury bestaat uit vijf leden.

[3] Een permit kost 1500 USD. Een enorm bedrag voor de Rwandezen waar ik op bezoek was, en tevens boven mijn eigen budget.