Een overgangsrite

Van Klaas de Jonge heb ik haar contactgegevens gekregen. Hoe zorgvuldig ze te werk gaat, blijkt als ze na mijn email eerst bij de Jonge[1] naar mijn boek informeert. Zo verrijkt, komt ze aan de telefoon direct tot een scherpe observatie. ‘Wat jij doet, is iets anders dan wat ik doe,’ zegt Lieve Joris. ‘Jij schrijf fictie en ik schrijf non-fictie.’

Voor mij is dit gesprek een soort overgangsrite. Sinds het lezen van Terug naar Congo is Lieve Joris altijd een voorbeeld voor me geweest. Mali blues, Dans van de luipaard, Het uur van de rebellen, De hoogvlaktes…[2] Het is de diepgang waarmee ze over Afrika schrijft, het respect waarmee ze haar personages neerzet. Dat wilde ik ook, maar hoe?

Naar dat hoe heb ik jarenlang gezocht. Ik studeerde Culturele Antropologie, maar wetenschap was mij te droog. Ik overwoog een omscholing tot journalist, maar de waan van de dag was mij te vluchtig. Ik deed een literaire schrijfcursus, maar taalkunst was voor mij niet een doel op zichzelf.

Net als Lieve Joris wilde ik over mensen vertellen. Over mensen in verre culturen of dichterbij. Alleen waar zij non-fictie koos, ben ik de weg van de fictie ingeslagen. Ik laat (naast grondige research) mijn verbeeldingskracht de vrije loop. Ik probeer te voelen welk thema ergens speelt. Aan de hand daarvan ontstaan de personages en de verhaallijn.

‘Hoe kijk jij er dan tegen aan?’ vraagt Lieve Joris over de Rwandese context aan het einde van ons gesprek. Ze heeft net verhelderd hoe het perspectief van een schrijver zijn verhaal beïnvloedt.

‘Het is ingewikkeld,’ zeg ik.

Ja, het is ingewikkeld. Daar stemt ze volledig mee in.

[1] Klaas de Jonge had op dat moment al mijn volledige manuscript gelezen.

[2] Zie: http://www.lievejoris.nl