Het is een gure dag in 2004 wanneer Aimée op Schiphol incheckt. Toch zou je dat aan haar kleding niet zeggen. De dunne, gebloemde blouse en dito rok zijn meer geschikt voor een graad of twintig. Maar hoe ik er ook op aandring, Aimée weigert iets warmers aan te trekken. Ze gaat voorgoed terug naar Rwanda en wil als een dame haar rentree maken.
Rwandese vrouwen dragen geen broeken, heeft Aimée me verzekerd, maar als ik haar drie maanden later in Kigali op zoek, draagt ze er zelf één. De mode is veranderd, legt ze uit. Ze vindt het niet erg: een broek is praktischer dan een rok. Bovendien schuren je benen dan niet zo tegen elkaar.
Met kleding kan je veel uitdrukken. Dat zie je ook in De Boom met de Bittere Bladeren. Genocidenverdachten dragen roze pakken; mensen die zijn veroordeeld dragen oranje. Maridadi’s vader praat weinig met woorden, maar des te meer via zijn kleren.
Zijn nette pak als bankmedewerker bijvoorbeeld, wekt de indruk dat hij alles onder controle heeft. En let eens op de momenten dat hij dit pak omruilt voor zijn nachtkleding, voetbalshirt of boerenkleren. Dat zegt meer over de man dan duizend woorden kunnen doen.
Dat kleding ook betekenis krijgt in een omgeving, merkte ik toen ik deze Rwandese blouse en rok in Kigali had laten naaien (foto boven). Ik wilde er in de universiteitsstad Butare mee pronken, maar tussen de vrouwen op hoge hakken en lange broeken voelde ik me ongemakkelijk. Binnen een dag had ik mijn broek weer aan.
Veel praktischer trouwens, zo’n broek. Je kan er tenminste mee fietsen. Dat vond Aimée ook. Ze had het in Nederland geleerd en in Kigali een goedkoop exemplaar bemachtigd. Als een van de weinige Rwandese vrouwen fietste ze elke dag naar de universiteit.
Harakabaho umugore w’umwirabura, liet ze weten met haar broek op de fiets. Lang leve de zwarte vrouw!
Ruth Erica Schrijft 
Ja, kleren maken de man. En dus ook de vrouw in rwanda
LikeLike