‘Ik heb hem echt op de post gedaan, hoor,’ zei Aimée over de Skype. ‘Natuurlijk,’ antwoordde ik meteen. Aimée is net zo betrouwbaar als mijn oom en tante. Die sturen me sinds mijn kindertijd steevast iedere verjaardag een kaart. Ik was daar zo op gaan rekenen, dat ik me afvroeg of ik eigenlijk wel jarig was toen ik op mijn geboortedag geen kaart ontving.
Aimées brief is vast ergens onderweg blijven steken, dacht ik. De post tussen Rwanda en Nederland laat weleens op zich wachten. Toch heeft het iets romantisch, een brief uit een ver land. Misschien had Simone dat ook bedacht toen ze in 2015 met haar ideetje kwam.
Simone deed die zomer in Rwanda onderzoek voor haar master Holocaust en Genocide Studies[1]. Omdat het haar leuk leek om bij Rwandezen thuis te komen, had ik haar in contact gebracht met Aimée. Een weekeinde bleef Simone logeren en dat viel in de smaak. Ook letterlijk, want ze bakte pannenkoeken in de kookhut.
Terug in Nederland zei Simone dat haar nichtje met het dochtertje van Aimée zou kunnen schrijven. De meisjes waren allebei acht. Maanden later vroeg Aimée om het telefoonnummer van het bewuste nichtje. Haar dochtertje wilde wel corresponderen maar dan via WhatsApp. Weg romantiek, dacht ik, maar het werkte. De meisjes – inmiddels elf – appen nog steeds nieuwtjes en foto’s naar elkaar.
En Aimées brief? Ik had allang geconcludeerd dat die ergens in Afrika was verdwaald toen er op een ochtend werd aangebeld. PostNL. Met een stapeltje post en officiële excuses. Hun maandagochtendbezorger had in plaats van zijn ronde te doen, al zijn post op het lokale distributiekantoor verstopt. Toen die na drie maanden werd ontdekt, was de bezorger op staande voet ontslagen.
Mijn aanname van een Afrikaans obstakel bleek totaal misplaatst, want bij mijn stapeltje post zat de brief van Aimée. En de verjaardagskaart van mijn oom en tante. Was ik een paar maanden geleden tóch jarig geweest.
Ruth Erica Schrijft 