Une histoire très émouvante

‘Wil je met onze Rwandese gast praten?’ vroeg de programmamedewerker bij de ontwikkelingsorganisatie. Ik was net begonnen aan een terreinverkenning van Rwanda. Voordat ik zou gaan schrijven, wilde ik een indruk krijgen van het speelveld waar ik me in begaf.

Ik zei meteen ja. Een Rwandese bezoeker was nog interessanter dan een externe deskundige. De ontmoeting regelen bleek niet zo moeilijk. Twee dagen later schudde ik de hand van meneer N: een kleine man met een lange, onuitspreekbare naam.

Eerst luisterde meneer N beleefd naar mijn plan om een fictieve roman over Rwanda te schrijven. Maar toen ik de grote lijnen van het verhaal begon te schetsen, werd zijn belangstelling echt gewekt. ‘Ongelofelijk,’ zei hij toen ik was uitverteld. ‘Je hebt het verhaal verzonnen, maar het had best waar kunnen zijn.’

Toen begon hij te vertellen. Over zijn kinderen, die dezelfde achtergrond bleken te hebben als mijn hoofdpersoon. Over de vlucht met zijn gezin naar de Democratische Republiek Congo. Over zijn vierjarige dochtertje die onderweg aan uitputting was bezweken. Zijn ogen werden vochtig. Het was ruim tien jaar geleden, maar hij herinnerde het zich als de dag van gisteren.

‘Als het je lukt om dat op papier te zetten,’ zei hij, ‘dan wordt het een heel ontroerend verhaal.’ Une histoire très émouvante. Deze uitspraak staat in mijn geheugen gegrift. Nu mijn boek bijna af is, besef ik dat het al die tijd mijn stip op de horizon is geweest. Daar terecht gekomen door wat mijn verhaal bij een Rwandese vader losmaakte over het verlies van zijn kind.