Dit kaartenbakje moet voor 2006 zijn gemaakt. Toen had Rwanda namelijk nog twaalf provincies. Op 1 januari van dat jaar werden deze teruggebracht tot vijf: Noord, Oost, Zuid, West en Kigali. Lekker overzichtelijk voor een land dat kleiner is dan België.
Op hetzelfde moment kregen ook veel Rwandese steden een andere naam. Zo werd Ruhengeri omgedoopt tot Musanze en werd Butare officieel Huye. Het is niet toevallig dat deze veranderingen zijn doorgevoerd na de genocide. Net als de nieuwe vlag, het nieuwe volkslied, de nieuwe nationale taal (Engels in plaats van Frans) en het afschaffen van de etnische groepen.
Opnieuw beginnen. Dat wilden een aantal vrienden van mijn ouders ook. Van de één op de andere dag veranderde Lisa haar naam in Elisabeth, werd Deborah Dora, en mochten we Annie alleen nog maar met Florence aanspreken.
Voor de omgeving was dat niet altijd even makkelijk. De stap van Annie naar Florence vond ik bijvoorbeeld reusachtig. Zeker omdat ik deze vrouw al mijn halve leven als een echte Annie kende. Ik vroeg me af: als ik al moeite heb met één voornaam, hoe zijn al die veranderingen in Rwanda dan uitgepakt? En hoe is dat voor Rwandese jongeren die in deze post genocide samenleving opgroeien?
Deze vragen vormen de inspiratiebron van mijn Young Adult roman over Rwanda. Over Florence kan ik alvast zeggen: de doorzetter wint. Omdat zij doorging met die naam, deden wij dat ook. Zo vertelde een gezamenlijke vriendin: “Gisteren zag ik Annie in de stad. En met dat ik dacht – hé, daar heb je Annie – zei mijn mond: “dag Florence!”
Ruth Erica Schrijft 