Matroesjka-mandjes

In een verhaal moet iets gebeuren. De hoofdpersoon wil iets en krijgt onderweg te maken met de nodige weerstand. Zo ontstaat een spanningsboog. Als de wens van de hoofdpersoon gelijk vervuld zou worden, zou het verhaal snel afgelopen zijn. Het meisje wil een ijsje, en ze krijgt het. The end. Daar is natuurlijk weinig aan.

Mijn hoofdpersoon heet Maridadi. En Maridadi wil een beter leven. Dat stuwt haar vooruit. De weerstand zorgt voor spanning, maar om de spanning erin te houden, zal ik die hier niet onthullen. Wel dat er binnen die grote structuur weer kleinere willen en weerstanden zitten. Kortere spanningsbogen die kleur geven aan het verhaal.

Tijdens het schrijven van De Boom met de Bittere Bladeren kwamen die kortere spanningsbogen naar voren als vragen & antwoorden. Maridadi stelt een vraag, en in het antwoord op die vraagt vindt ze een nieuwe vraag. Een vraag in een vraag in een vraag. Eigenlijk net zoiets als de matroesjka-poppen. Als je de bovenste optilt, zit daarin weer een nieuwe pop.

Geinig, een matroesjka-structuur bij een Rwandees verhaal, dacht ik. Maar wat blijkt: in Rwanda hebben ze ook zoiets. Dat las ik in de roman Duizend Heuvels van Koen Peeters. In dit Rwandese mandje (een inkondwe of uduseke) zit weer zo’n mandje, en daarin weer zo’n mandje. De vraag is nu: zit in mijn kleinste verhalenmandje alleen een antwoord? Of gaat het eindeloos door?