Een eiland kopen

Wandelen. Dat wilde mijn Nederlandse vriendin in Rwanda doen. Daarom regelde Aimée toen ze zelf moest werken  een gids. Halverwege de twintig was hij, en zijn naam sprak hij uit als het Engelse ‘verlangen.’ Desire.

Dat Desire nog nooit eerder gids was geweest, mocht de pret niet drukken. Energiek liep hij voor ons uit. In het gebied waar we doorheen kwamen, was toerisme onbekend. Muzungu, muzungu! riepen kinderen op de kronkelpaadjes. Volwassenen beantwoordden verbluft onze begroetingen.

In de middag kwamen we door een dorpje. Aan de linkerkant stonden veel nieuwe huizen. De mensen op de weg keken ons wantrouwend aan. ‘Ze hebben die huizen van de overheid gekregen,’ zei Desire. ‘Eerst woonden ze op dat eiland daar.’ Hij wees naar een meer in de verte.

Toen hij onze vragende gezichten zag, vertelde hij verder. Amerikanen hadden het eiland gekocht. Ze wilden er een toeristenressort op bouwen. Dit strookte met wat we eerder hadden gehoord. Dat het Rwandese beleid erop gericht is om iedereen op het vasteland te huisvesten.[1]

Ik dacht aan de warme ontvangst op een ander eiland,[2] en voelde me ongemakkelijk. ‘Logisch dat ze achterdochtig naar ons kijken,’ vond mijn vriendin. Desire knikte. ‘Misschien zijn ze bang dat jullie ook een eiland willen kopen.’

‘Laten we dat doen,’ grapte ik toen we verder liepen. Ik had er een beetje genoeg van om aangekeken te worden op het gedrag van de witten vóór mij. Mijn vriendin moest erom lachen. ‘Oké, maar dan mogen de mensen er wel blijven wonen.’

Toen ze bij terugkomst van ons voornemen hoorde, begon Aimée te stralen. ‘Ik zal eens kijken hoe de markt van de eilanden ervoor staat,’ zei ze. Het duurde even voordat ze doorhad dat het een grapje was.

Maar was het eigenlijk wel een grapje? Misschien was het net als de klinkende naam van onze gids. Een verlangen.

[1] Dit is makkelijker in verband met onderwijs, gezondheidszorg etc.

[2] Zie de blogs Het eiland waar de oorlog nooit kwam, en de kerk is leuk.