De kerk is leuk!

Een van de dingen die ik in mijn manuscript heb aangepast, is het idee dat Rwandese jongeren hebben over de kerk. Tijdens mijn laatste bezoek aan Rwanda heb ik bij zowel meisjes als jongens navraag gedaan. Allemaal vonden ze de kerk leuk.

Niet iedereen was enthousiast om dezelfde reden. ‘Om het dansen,’ zei de een, ‘om de muziek,’ zei een tweede. En weer een ander zei: ‘omdat ze mensen helpen en samen bidden.’

Bij de kerstnachtmis en nieuwjaarsmis heb ik het live gezien: jongeren die actief meedoen in de katholieke dienst. Jonge meisjes dansten met sierlijke bewegingen in witte jurkjes. Na afloop deinden groepen jongeren mee met het koor.

Behalve deze intermezzo’s vond ik zelf de kerk nogal saai. De eindeloze preken kon ik niet verstaan, het Lichaam van Jezus mocht ik niet ontvangen,[1] en in het koor waren de vrouwen zo dominant dat er van meerstemmigheid – waar ik gek op ben – geen sprake was.

Tot ik bij de Zevendedagadventisten kwam. Dat was op het eiland waar de oorlog nooit is gekomen[2]. Het jongerenkoor dat ons verwelkomde, raakte bij mij een diepe snaar. Hun meerstemmige liederen klonken als de zwarte muziek uit Zuid-Afrika. Vooral de lage mannenstemmen vond ik prachtig.

En deze dienst was allesbehalve saai. Verschillende sprekers wisselden elkaar af. De kerkgangers deden actief mee. Een van hen corrigeerde zelfs de voorganger, die dat zonder probleem accepteerde. Een paar keer richtte een spreker zich in zijn beste Engels tot ons.[3]

Wij op onze beurt mochten over onszelf vertellen. Even later werd een liedboek in onze handen gedrukt en zongen we zo goed mogelijk mee. Tussen de bedrijven door barstte het jongerenkoor uit in swingende, meerstemmige songs. Als afsluiting kwam een oude vrouw voor ons bidden. Van het Kinyarwanda verstond ik weinig, maar haar toon zei me genoeg. We hoorden erbij.

Misschien is dat wat Rwandese jongeren in de kerk aanspreekt. Ik ben in elk geval om. De kerk is leuk! Als ik nog eens naar Rwanda ga, is mijn eerste zaterdag voor de Zevendedagadventisten.