Schrijven doe je niet alleen

Bij mij gaat niet alles volgens het boekje. Bij de zoektocht naar een uitgever, geeft het Handboek voor Schrijvers[1] twee opties. Je wordt afgewezen, of je krijgt een telefoontje. In het laatste geval spring je een gat in de lucht: je mag op gesprek komen!

Ik stuurde mijn manuscript op en zowaar, ik kreeg een telefoontje. Maar met de opmerking dat ik onderweg was naar “een heel bijzonder boek”, kwamen de vragen en kritische noten. Ik raakte in verwarring. Was dit nou een ja of een nee?

“Denk er goed over na,” zei de uitgever. “Als je eraan toe bent, kan je een keer langskomen.” IJverig zette ik al zijn punten op een rij. Ik vroeg advies aan mijn schrijfcoach, mijn schrijfclub en mijn naaste omgeving. Ik draaide de punten binnenstebuiten. Toen ik mijn mening had gevormd, meldde ik me aan.

De daadwerkelijke ontmoeting liet even op zich wachten. Een Kinderboekenweek en boekenbeurs later, maakte ik mijn acte de présence. Het was een interessant en open gesprek. We bleken allebei op zoek naar een authentiek verhaal. Een idee werd geboren. Als je nou deze invalshoek neemt…

“Denk er goed over na,” zei de uitgever weer. “Het is jouw boek. Jij moet erachter staan.” Maar ik wilde het graag onderzoeken en ging aan de slag. Wat was het belangrijkste punt? Was ons idee daarvoor de oplossing? Waren er nog betere oplossingen?

Hier aangekomen, dankte ik God op mijn blote knieën voor mijn klankbord. Mijn schrijfcoach, schrijfclub en achtergrondnetwerk bleken cruciaal. Al deze mensen waren betrokken geweest bij de totstandkoming van mijn manuscript. En allemaal waren ze bereid om mee te denken.

Deze consultatie is nu bijna afgerond. Hopelijk zit het winnende idee er bij. Dat wordt straks duidelijk als ik het aan de uitgever voorleg. Hij had gelijk: het is mijn boek. Maar ook een beetje van de mensen die meedenken.

Soms lijkt schrijven een eenzame business, maar uiteindelijk doe je het niet alleen.

[1] Maaike Molhuysen, Eerste druk, zevende editie, Uitgeverij Augustus, 2014.